Opis stylu

American barleywine

UWAGA! Wiele opisów stylów jest obecnie w fazie redakcji. W przypadku znalezienia jakichkolwiek błędów prosimy o komentarz lub @ do autora: Przemysław Szczepańczyk
 
 
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 22-36°Blg
Ekstrakt końcowy: 4-8°Blg
Zawartość alkoholu: 9-16% obj.
Goryczka: 50-100 IBU
Barwa: 18-40°EBC
            


Typowa amerykańska interpretacja angielskiego barley wine, gdzie zastosowano wyższą goryczką i bardziej chmielowy charakter z z typowymi dla amerykańskich chmieli aromatami.


Wyróżniki stylu:
Bardzo mocne, rozgrzewające, gęste, wysoko chmielone, intensywnie słodowe, amerykańskie piwo górnej fermentacji. Od angielskiego barley wine odróżnia je akcent położony na chmielowy charakter. Od double IPA różni się wyższą gęstością i niższą wytrawnością oraz intensywniejszą, bogatszą słodowością.


Historia:
Pierwszym amerykańskim barleywine był Old Foghorn z browaru Anchor, uwarzony po raz pierwszy w roku 1975, jednak to browar Sierra Nevada ze swoim piwem Bigfoot z 1983 r. wyznaczył standard dla typowo amerykańskiej, mocno chmielonej wersji stylu. Browar Anchor użył nazwy barleywine zamiast angielskiej wersji barley wine z obawy przed nadgorliwymi urzędnikami, którzy mogliby potraktować trunek jak wino. Do tej pory amerykańska nazwa stylu pisana jest najczęściej łącznie a angielska oddzielnie.


Aromat:
Wysoki aromat chmielowy, o żywicznym, owocowym lub cytrusowym, nowofalowym charakterze, ewentualnie uzupełniony o aromaty chmieli angielskich, rzadziej kontynentalnych. Wysoka słodowość o charakterze chlebowym, słodkim, lekko karmelowym, bardziej neutralnym, mniej złożonym niż w angielskiej wersji stylu. Estry o lekko jabłkowym lub gruszkowym charakterze na poziomie średnioniskim do średniego. Niedopuszczalne są intensywnie bananowe aromaty. Alkohol powinien być wyczuwalny, ale na poziomie najwyżej średnim i mieć charakter kojarzący się z winem lub brandy. Piwo zdominowane jest przez słód i chmiel, które powinny być dobrze zbalansowane, estry i alkohol stanowią tło dla tych aromatów. Diacetyl i aromaty siarkowe są wadą. Dopuszczalny najwyżej niski poziom aromatów wynikających z utlenienia piwa, które nie powinny mieć charakteru kartonowego, a zbliżony do sherry lub miodu.


Smak:
Wysoki smak słodowy, o chlebowym, lekko karmelowym charakterze, zbalansowany wysokim poziomem cytrusowych, żywicznych lub owocowych chmieli. Smak może być wzbogacony chmielami o innej charakterystyce aromatycznej, ale powyższe cechy powinny dominować profil. Estry na poziomie średnioniskim do średniego o lekko jabłkowym albo gruszkowym charakterze. Alkohol na poziomie średnioniskim do średniego, dobrze zintegrowany z innymi smakami, powinien mieć likierowy lub czysty charakter, nigdy fuzlowy lub rozpuszczalnikowy. Z początku piwo może wydawać się słodkie, na co wpływ ma zarówno wysoka słodowość, jak i alkohol. Finisz powinien być jednak półwytrawny, a resztkowa słodycz zbalansowana goryczką. Posmak powinien się długo utrzymywać w ustach i mieć charakter zbliżony do szlachetnych alkoholi, ale z chmielowym, żywicznym tłem. Piwo może być najwyżej nisko utlenione, ale wszelkie miodowe, papierowe lub winne nuty, które się z tym wiążą powinny być ukryte przez wysokie nachmielenie. Niedopuszczalne są nuty siarkowe i diacetyl, a także nuty palone.


Goryczka:
Średniowysoka do wysokiej, chmielowo-alkoholowa. Powinna dominować nad słodyczą pomimo jej intensywności. Może zalegać, ale nie może być szorstka.


Wygląd:
Barwa od złotopomarańczowej do miedzianej, objawem wysokiej gęstości może być mocniejsze załamanie światła na próbce piwa, a wysoka lepkość po tym, jak piwo klei się do szkła po zamieszaniu. Piwo może charakteryzować się lekkim zmętnieniem, szczególnie kiedy jest zimne i dopóki zjawisko to jest na niskim poziomie, nie jest uważane za wadę. Piana biała do beżowej, średnio obfita, nie musi być trwała.


Odczucie w ustach:
Gęste, lepkie piwo, przeznaczone raczej do powolnej degustacji niż do szybkiego spożycia. Wyraźnie rozgrzewające. Tekstura gładka, jedyna szorstkość i wysuszający charakter mogą wynikać z wysokiego poziomu alkoholu, nigdy z tanin. Pomimo swojej pełni nigdy nie powinno sprawiać wrażenia niedofermentowanego. Wysycenie średnioniskie do średniego.


Surowce i technologia:
Głównie słód pale ale, z dodatkiem słodów karmelowych. Nie powinno się używać ciemniejszych słodów (czekoladowych, brown, coffee itd.) ani palonego ziarna, barwa powinna wynikać z długiego gotowania. Chmiele amerykańskie z ewentualnym dodatkiem innych odmian. Najczęściej zacierane jednotemperaturowo w środkowym przedziale temperatur scukrzania. Fermentowane w średnich temperaturach dla górnej fermentacji przy użyciu drożdży amerykańskich o wysokim poziomie odfermentowania. Rzemieślnicze barleywine często leżakowane są w beczkach, co w przypadku piw konkursowych jest dozwolone, o ile organizator nie zaznaczy inaczej.


Przykłady komercyjne:
Anchor "Old Foghorn", Sierra Nevada "Bigfoot", PINTA "American Barleywine" Grand Prix, AleBrowar "Hard Bride", Doctor Brew "Barley Wine"


  10-14°C      Snifter

Tabela natężeń:
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)

AROMAT012345
Chmielowość
Słodowość
Estry owocowe
Alkoholowość
Karmelowość
       
SMAK012345
Chmielowość
Słodowość
Owocowe estry
Alkoholowość
Karmelowość
       
WYGLĄD012345
Obfitość piany
Trwałość piany
Poziom zmętnienia
       
GORYCZKA012345
Natężenie
       
ODCZUCIE W USTACH012345
Pełnia
Nasycenie
Rozgrzewanie alkoholowe

Przemysław Szczepańczyk
Latest posts by Przemysław Szczepańczyk (see all)

LEAVE A COMMENT