Angielskie pale ale
UWAGA! Wiele opisów stylów jest obecnie w fazie redakcji. W przypadku znalezienia jakichkolwiek błędów prosimy o komentarz lub @ do autora:
Przemysław Szczepańczyk
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 11-15°Blg
Ekstrakt końcowy: 2,5-4°Blg
Zawartość alkoholu: 4,2-6,2% obj.
Goryczka: 30-50 IBU
Barwa: 16-36°EBC
Ekstrakt początkowy: 11-15°Blg
Ekstrakt końcowy: 2,5-4°Blg
Zawartość alkoholu: 4,2-6,2% obj.
Goryczka: 30-50 IBU
Barwa: 16-36°EBC
Angielskie codzienne piwo sesyjne. Nazywane także strong bitter lub best bitter. Powszechnie spotykane w pubach w całej Wielkiej Brytanii. Tradycyjnie leżakowane w beczkach (casks), z których następnie szynkowane jest przy użyciu ręcznej pompy, a nie wypychane dwutlenkiem węgla.
Wyróżniki stylu:
Półciemne, zbalansowane, sesyjne, pełne angielskie piwo górnej fermentacji. Granica między stylem bitter a pale ale jest w gruncie rzeczy bliżej nieokreślona, browary najczęściej używają pierwszego określenia dla swoich słabszych piw, a drugiego dla mocniejszych, ale bitter z jednego browaru może być mocniejszy i bardziej intensywny niż pale ale z sąsiedniego browaru. Od wersji amerykańskich różni się innym profilem chmielowym, typowym dla chmieli angielskich oraz najczęściej bardziej złożonym i intensywniejszym aspektem słodowym oraz drożdżowym (estry).
Historia:
Słowo ale pochodzi z pragermańskiego słowa aluth i było jedynym słowem oznaczającym piwo na wyspach do początku XV w., kiedy to na masową skalę rozwinął się handel niderlandzkim i niemieckim bier. Od tego czasu ale nazywane były trunki słodowe (malt liqueur - ogólna nazwa wszystkich produktów fermentacji brzeczki słodowej) niechmielone, często słodkie i mało odfermentowane (por. old ale). Natomiast gorzkie i nachmielone malt liqueurs nazywane były beer. Taki podział utrzymał się do XVIII w., gdy używanie chmielu stało się powszechne w przypadku obu trunków, ponieważ zrozumiano, że poza nadaniem goryczki, posiada on także właściwości konserwujące piwo. Samo określenie jasne ale (pale ale) pojawiło się pierwszy raz prawdopodobnie w roku 1703, gdy rozpowszechniło się suszenie słodu koksem, co nadawało końcowemu produktowi jaśniejszego koloru niż miało to miejsce w przypadku wcześniejszych technologii.
Słowo ale pochodzi z pragermańskiego słowa aluth i było jedynym słowem oznaczającym piwo na wyspach do początku XV w., kiedy to na masową skalę rozwinął się handel niderlandzkim i niemieckim bier. Od tego czasu ale nazywane były trunki słodowe (malt liqueur - ogólna nazwa wszystkich produktów fermentacji brzeczki słodowej) niechmielone, często słodkie i mało odfermentowane (por. old ale). Natomiast gorzkie i nachmielone malt liqueurs nazywane były beer. Taki podział utrzymał się do XVIII w., gdy używanie chmielu stało się powszechne w przypadku obu trunków, ponieważ zrozumiano, że poza nadaniem goryczki, posiada on także właściwości konserwujące piwo. Samo określenie jasne ale (pale ale) pojawiło się pierwszy raz prawdopodobnie w roku 1703, gdy rozpowszechniło się suszenie słodu koksem, co nadawało końcowemu produktowi jaśniejszego koloru niż miało to miejsce w przypadku wcześniejszych technologii.
Aromat:
Średnioniski do średniowysokiego aromat angielskich chmieli o charakterze ziemistym, kwiatowym, tytoniowym, pokrzywowym lub porzeczkowym (czarna porzeczka). Na średnim poziomie powinny być wyczuwalne aromaty typowe dla angielskich słodów jęczmiennych: tostowe, biszkoptowe, lekko prażone, które mogą, lecz nie muszą, uzupełniać niskie do średnioniskich aromaty karmelu, toffi lub orzechów. Estry o charakterze brzoskwiń, moreli, czerwonych jabłek, porzeczek lub jagód na poziomie średnioniskim. Dopuszczalny niski poziom diacetylu, poza tym profil czysty.
Średnioniski do średniowysokiego aromat angielskich chmieli o charakterze ziemistym, kwiatowym, tytoniowym, pokrzywowym lub porzeczkowym (czarna porzeczka). Na średnim poziomie powinny być wyczuwalne aromaty typowe dla angielskich słodów jęczmiennych: tostowe, biszkoptowe, lekko prażone, które mogą, lecz nie muszą, uzupełniać niskie do średnioniskich aromaty karmelu, toffi lub orzechów. Estry o charakterze brzoskwiń, moreli, czerwonych jabłek, porzeczek lub jagód na poziomie średnioniskim. Dopuszczalny niski poziom diacetylu, poza tym profil czysty.
Smak:
Dobrze zbalansowany, średnio intensywny smak łączący angielskie chmiele i słody oraz owocowe estry. Charakterystyka każdej z tych cech opisana została w akapicie dotyczącym aromatu. Wszystkie te trzy grupy smaków powinny ze sobą współgrać i tworzyć spójną całość. Ważną cechą tego stylu jest bowiem jest jego złożoność, przy braku wyraźnej dominanty jeśli chodzi o aromaty retronosowe. Goryczka dominować będzie nad słodyczą, która powinna być praktycznie nieobecna lub wyczuwalna na niskim poziomie. Finisz średnio długi, wytrawny, chmielowo-słodowy.
Dobrze zbalansowany, średnio intensywny smak łączący angielskie chmiele i słody oraz owocowe estry. Charakterystyka każdej z tych cech opisana została w akapicie dotyczącym aromatu. Wszystkie te trzy grupy smaków powinny ze sobą współgrać i tworzyć spójną całość. Ważną cechą tego stylu jest bowiem jest jego złożoność, przy braku wyraźnej dominanty jeśli chodzi o aromaty retronosowe. Goryczka dominować będzie nad słodyczą, która powinna być praktycznie nieobecna lub wyczuwalna na niskim poziomie. Finisz średnio długi, wytrawny, chmielowo-słodowy.
Goryczka:
Średnia do średniowysokiej, dominująca smak, chmielowa, gładka, może zalegać, ale nie długo.
Średnia do średniowysokiej, dominująca smak, chmielowa, gładka, może zalegać, ale nie długo.
Wygląd:
Barwa bursztynowa do miedzianej, klarowne. Piana biała, zwarta, ze względu na niski poziom wysycenia mało obfita i średnio trwała.
Barwa bursztynowa do miedzianej, klarowne. Piana biała, zwarta, ze względu na niski poziom wysycenia mało obfita i średnio trwała.
Odczucie w ustach:
Pełnia średnioniska do średniej, lekka tekstura nadająca piwu sesyjności. Wysycenie niskie do średnioniskiego w przypadku piw nalewanych tradycyjnie. Piwo butelkowe może być wysycone na poziomie średnioniskim do nawet średniowysokiego.
Pełnia średnioniska do średniej, lekka tekstura nadająca piwu sesyjności. Wysycenie niskie do średnioniskiego w przypadku piw nalewanych tradycyjnie. Piwo butelkowe może być wysycone na poziomie średnioniskim do nawet średniowysokiego.
Surowce i technologia:
Angielski słód pale ale stanowi większość zasypu. Uzupełniają go słody typu amber, cookie oraz karmelowe. Można także użyć niewielkiej ilości cukru, ziarna palonego, kukurydzy, pszenicy lub owsa. Chmiel głównie angielski, chociaż coraz częściej spotyka się angielskie pale ale z dodatkiem chmielu amerykańskiego. Aromaty i smaki pochodzące z nowofalowego chmielu nie są więc wadą, o ile nie dominują profilu. Angielskie drożdże produkujące wyraźne owocowe estry.
Angielski słód pale ale stanowi większość zasypu. Uzupełniają go słody typu amber, cookie oraz karmelowe. Można także użyć niewielkiej ilości cukru, ziarna palonego, kukurydzy, pszenicy lub owsa. Chmiel głównie angielski, chociaż coraz częściej spotyka się angielskie pale ale z dodatkiem chmielu amerykańskiego. Aromaty i smaki pochodzące z nowofalowego chmielu nie są więc wadą, o ile nie dominują profilu. Angielskie drożdże produkujące wyraźne owocowe estry.
Przykłady komercyjne:
Samuel Smith’s "Old Brewery Pale Ale", Shepherd Neame "Bishop's Finger", Shepherd Neame "Spitfire", Morland "Old Speckled Hen", AleBrowar "Ortodox Pale Ale", Hopium "Ozzy ESBourne", Birbant "ESB", PINTA "Angielskie Śniadanie", Browar Brodacz "Mózg", Profesja "Kamerdyner", Karuzela "Wrzeciono"
Samuel Smith’s "Old Brewery Pale Ale", Shepherd Neame "Bishop's Finger", Shepherd Neame "Spitfire", Morland "Old Speckled Hen", AleBrowar "Ortodox Pale Ale", Hopium "Ozzy ESBourne", Birbant "ESB", PINTA "Angielskie Śniadanie", Browar Brodacz "Mózg", Profesja "Kamerdyner", Karuzela "Wrzeciono"
Komentarz:
Błędem jest nazywanie stylu "ESB" ("extra special bitter"), ponieważ jest to zastrzeżona nazwa handlowa browaru Fullers.
Błędem jest nazywanie stylu "ESB" ("extra special bitter"), ponieważ jest to zastrzeżona nazwa handlowa browaru Fullers.
12-14°C Nonic, shaker
Tabela natężeń:
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)
| AROMAT | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Chmielowość | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ |
| Słodowość | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Estry owocowe | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Karmelowość | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Diacetyl | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| SMAK | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Chmielowość | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Słodowość | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Owocowe estry | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Karmelowość | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Diacetyl | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| WYGLĄD | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Obfitość piany | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Trwałość piany | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ |
| Poziom zmętnienia | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| GORYCZKA | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Natężenie | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚪ |
| ODCZUCIE W USTACH | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Pełnia | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Nasycenie | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ |
Jestem wieloletnim sędzią piwnym PSPD i BJCP, piwowarem domowym, dyplomowanym piwowarem (UR Kraków) i organizatorem licznych wydarzeń o tematyce piwnej. Interesuję się głównie sensoryką i biochemią piwa.
Latest posts by Przemysław Szczepańczyk (see all)
- Leichtbier - 27 czerwca 2019
- Kolońskie (kölsch) - 4 lutego 2019
- Altbier - 31 stycznia 2019
