Opis stylu

Wheat IPA

UWAGA! Wiele opisów stylów jest obecnie w fazie redakcji. W przypadku znalezienia jakichkolwiek błędów prosimy o komentarz lub @ do autora: Przemysław Szczepańczyk
 
 
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 14-17°Blg
Ekstrakt końcowy: 3-5,5°Blg
Zawartość alkoholu: 5,5-7,5% obj.
Goryczka: 40-70 IBU
Barwa: 8-18°EBC
      


Wariacja na temat american IPA z istotnym, czasem dominującym udziałem pszenicy, co czyni piwo bardziej zbalansowanym, gęstszym, a w połączeniu z innymi technikami, niekiedy słodszym.


Wyróżniki stylu:
Zdecydowanie chmielowe, zbalansowane, pszeniczne, jasne amerykańskie piwo górnej fermentacji. Gęstsze, bardziej soczyste i często słodsze niż american IPA. Pozbawione przypraw i drożdżowych aromatów typowych dla white IPA. Bardziej gorzkie, mniej owocowe, ale podobnie soczyste, jak new england IPA.


Historia:
Wheat IPA to jeden z wielu specjalnych stylów IPA, które powstały w ramach trwającej piwnej rewolucji i które przyjęły się na całym świecie. Ostatnio styl traci na popularności na rzecz new england IPA.


Aromat:
Wysoki, złożony aromat nowofalowych chmieli. Ze stylem najlepiej komponują się te o charakterze owoców cytrusowych lub tropikalnych, aromat uzupełniać mogą kokosy, winogrona, nuty kwiatowe, przyprawowe lub leśne (żywica, iglaki) a także wiele innych. Wadą są wyczuwalne aromaty trawiaste, które mogą pojawić się w efekcie chmielenia na zimno. Słodowość o charakterze jasnego chleba powinna być wyczuwalna na poziomie średnioniskim do średniego. Profil drożdżowy może być czysty lub nawet średnio owocowy o charakterze żółtych owoców tropikalnych, aromaty bananowe nie powinny jednak przekraczać poziomu niskiego.


Smak:
W smaku wciąż dominuje nowofalowy chmiel na poziomie wysokim, ale chlebowa, pszeniczna słodowość musi być ewidentna i występować na poziomie średnioniskim do średniego. Estry owocowe o charakterze owoców tropikalnych na poziomie od niskiego do średniego. Balans w kierunku chmielu i goryczy, ale nie do tego stopnia, jak w innych IPA. Brak innych nut pochodzących z fermentacji, poza niskim alkoholem w wersjach najmocniejszych. Finisz wytrawny do półwytrawnego, długi, chmielowo-pszeniczny.


Goryczka:
Średniowysoka do wysokiej, chmielowa, może być ostra, ale nie gryząca. Może długo utrzymywać się w ustach.


Wygląd:
Barwa jasnozłota do ciemnozłotej. Piwo może charakteryzować się trwałym zmętnieniem, ale nie powinno być błotniste. Piana biała, zwarta, obfita, trwała.


Odczucie w ustach:
Pełnia średnio niska do średniej, tekstura mączna, soczysta, ale lekka, bez wyraźnej lepkości. Piwo ma być orzeźwiające i "pijalne". Wysycenie średnie do średnio wysokiego. Mocniejsze wersje mogą się charakteryzować słabo wyczuwalnym rozgrzewaniem alkoholowym, ale najczęściej będzie to niezauważalne. Duże ilości chmielu, szczególnie dodanego na zimno może zaowocować znaczną ilością tanin w gotowym produkcie. Istotnym zadaniem piwowara jest zminimalizowanie tego ryzyka, gdyż uczucie ściągania na poziomie wyższym niż niski jest wadą w piwach w tym stylu.


Surowce i technologia:
Słód pszeniczny oraz ewentualnie niewielki dodatek pszenicy niesłodowanej powinien stanowić co najmniej 50% zasypu. Resztę uzupełnia słód pale ale. Dopuszczalny jest niewielki dodatek owsa dla wzbogacenia profilu słodowego. Nowofalowe chmiele o dowolnym profilu aromatycznym, preferowane są jednak odmiany o charakterze owoców tropikalnych lub cytrusowych. Czasem zacierane w wyższych temperaturach niż inne odmiany American IPA w celu uzyskania większej pełni i nieco wyższej słodyczy. Fermentowane czystymi drożdżami amerykańskimi, lekko owocowymi drożdżami angielskimi, belgijskimi drożdżami do piw pszenicznych (należy tutaj jednak uważać, by nie pojawiły się aromaty fenolowe, które są wadą w tym stylu) lub zachodnioniemieckimi drożdżami górnej fermentacji do piw typu Koelsch lub Altbier. Bawarskie drożdże do piw pszenicznych mogą być użyte tylko w ramach mieszanki różnych szczepów, ale z tym też należy uważać i mieć odpowiednie doświadczenie z mieszaniem drożdży.


Przykłady komercyjne:
Trillium "Melcher Street IPA", Trzech Kumpli "Pan IPAni", Funky Fluid "Smooth Wheat IPA", Sandomierz "Złoty Ptak", Wrężel "Wheat IPA", Kingpin "Clandestino"


  8-12°C      Nonic, shaker

Tabela natężeń:
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)

AROMAT012345
Chmielowość
Słodowość
Estry owocowe
Fenole
Alkoholowość
Kwaśny
       
SMAK012345
Chmielowość
Słodowość
Owocowe estry
Fenole
Kwaśność
       
WYGLĄD012345
Obfitość piany
Trwałość piany
Poziom zmętnienia
       
GORYCZKA012345
Natężenie
       
ODCZUCIE W USTACH012345
Pełnia
Nasycenie
Rozgrzewanie alkoholowe
Cierpkość

Przemysław Szczepańczyk
Latest posts by Przemysław Szczepańczyk (see all)

One Reply to “Wheat IPA”

  • Zacząłem komentować, to poniżej, ale w trakcie dałem sobie spokój. Myślę, że ten styl jest trochę sztucznym wymysłem, nie ma czegoś takiego jak wheat IPA, a dodatek pszenicy niewiele zmienia. Pszenica wbrew temu, co piszesz, nie daje mętnosci, Większość przykładów, które podałeś, to NE IPA opisane jako wheat IPA.

    W Polsce najsłynniejszym reprezentantem stylu jest piwo Pan IPAni z Browaru Trzech Kumpli. – proponuję usunąć i zostawić w przykładach.

    średnio owocowy o charakterze neutralnym lub żółtych owoców tropikalnych, aromaty bananowe nie powinny jednak przekraczać poziomu niskiego – styl – btw, nie pomyślałbym, że zółty owoc tropikalny to banan, choć ogólnie się zgadza 😉

    Goryczka imo może być też średnia. Nie musi się długo utrzymywać.

    Piwo, w związku z dużą zawartością wysokobiałkowej pszenicy – słód pszeniczny niekoniecznie ma dużo białka i nie daje trwałego zmętnienia (vide american wheat).

    W jaki sposób pszenica sprawia, że piwo jest bardziej geste i słodkie?

LEAVE A COMMENT