Mild ale
UWAGA! Wiele opisów stylów jest obecnie w fazie redakcji. W przypadku znalezienia jakichkolwiek błędów prosimy o komentarz lub @ do autora:
Piotr Kucharski
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 7-10°Blg
Ekstrakt końcowy: 2,0-3,3°Blg
Zawartość alkoholu: 2-4% obj.
Goryczka: 10-25 IBU
Barwa: 20-50°EBC
Ekstrakt początkowy: 7-10°Blg
Ekstrakt końcowy: 2,0-3,3°Blg
Zawartość alkoholu: 2-4% obj.
Goryczka: 10-25 IBU
Barwa: 20-50°EBC
Lekkie brytyjskie piwo górnej fermentacji, zazwyczaj ciemne. Współcześnie styl określany jest często jako dark mild.
Wyróżniki stylu:
Brytyjskie piwo lekkiej fermentacji, w większości przypadków ciemne, o niskim ekstrakcie początkowym, wyraźnym słodowym charakterze oraz nutach pochodzących z ciemnych odmian słodu. Od lat 60. coraz bardziej traciło popularność, ale niewielkie browary nie pozwoliły mu popaść w zapomnienie. Poza Anglią niemal niespotykane.
Historia:
Pierwotnie, od XVII w., angielski termin mild nie odnosił się do konkretnego stylu, lecz oznaczał piwo młode, nieodleżakowane, w odróżnieniu od popularnych w tym okresie piw długodojrzewających (ang. stale). Mildy, które mogły być zatem ciemne lub jasne, często kupażowano z piwami odleżakowanymi. W XIX w. zaczęto odwracać się od piw dojrzałych i konsumenci preferowali produkty świeższe.
W XIX w. w ofertach wielu browarów znajdowały się zwykle trzy albo cztery mild ales, zwyczajowo oznaczane odpowiednią liczbą znaków "X" - najsłabsze określano jako X, najmocniejsze – XXXX. Ich ekstrakt początkowy sięgał od 13,5 do 17,5°Blg, zmniejszał się jednak z czasem, przed wybuchem pierwszej wojny światowej schodząc do 11°Blg. Gospodarka wojenna oznaczała braki surowcowe i konieczność jeszcze większego ograniczenia ekstraktu początkowego – do 5,75°Blg lub nawet niżej.
Po II Wojnie Światowej styl na krótko wrócił na jakiś czas do łask, ale od lat 60. popadał w coraz większe zapomnienie na rzecz jasnych lagerów oraz bitterów. Pozostał stosunkowo popularny jedynie w regionach West Midlands i North West England, a w Walii przekształcił się w niskoakoholową, słodką wariację. Te browary, które zdecydowały się utrzymać produkcję, odkryły, że uzyskają wyższą sprzedaż, jeśli zamiast określenia mild zaczną stosować np. dark, ciemne.
Popularność stylu poza Anglią jest bardzo niska. Nie cieszy się renomą i nie może liczyć na wysoką sprzedaż, dlatego rzadko biorą się za niego nawet browary rzemieślnicze.
W niektórych regionach Anglii tradycyjnie serwuje się je "rżnięte" z innymi piwami. W West Midlands do pint glass wlewa się pół na pół beczkowe mild ale oraz butelkowe brown ale, powstałą mieszankę nazywa się niezbyt wyrafinowanie brown and mild. W rejonie North West England mild ale łączy się pół na pół z bitterem i powstały kupaż nazywa się mixed. Taka sama kombinacja w Norfolk nosi nazwę twos.
Pierwotnie, od XVII w., angielski termin mild nie odnosił się do konkretnego stylu, lecz oznaczał piwo młode, nieodleżakowane, w odróżnieniu od popularnych w tym okresie piw długodojrzewających (ang. stale). Mildy, które mogły być zatem ciemne lub jasne, często kupażowano z piwami odleżakowanymi. W XIX w. zaczęto odwracać się od piw dojrzałych i konsumenci preferowali produkty świeższe.
W XIX w. w ofertach wielu browarów znajdowały się zwykle trzy albo cztery mild ales, zwyczajowo oznaczane odpowiednią liczbą znaków "X" - najsłabsze określano jako X, najmocniejsze – XXXX. Ich ekstrakt początkowy sięgał od 13,5 do 17,5°Blg, zmniejszał się jednak z czasem, przed wybuchem pierwszej wojny światowej schodząc do 11°Blg. Gospodarka wojenna oznaczała braki surowcowe i konieczność jeszcze większego ograniczenia ekstraktu początkowego – do 5,75°Blg lub nawet niżej.
Po II Wojnie Światowej styl na krótko wrócił na jakiś czas do łask, ale od lat 60. popadał w coraz większe zapomnienie na rzecz jasnych lagerów oraz bitterów. Pozostał stosunkowo popularny jedynie w regionach West Midlands i North West England, a w Walii przekształcił się w niskoakoholową, słodką wariację. Te browary, które zdecydowały się utrzymać produkcję, odkryły, że uzyskają wyższą sprzedaż, jeśli zamiast określenia mild zaczną stosować np. dark, ciemne.
Popularność stylu poza Anglią jest bardzo niska. Nie cieszy się renomą i nie może liczyć na wysoką sprzedaż, dlatego rzadko biorą się za niego nawet browary rzemieślnicze.
W niektórych regionach Anglii tradycyjnie serwuje się je "rżnięte" z innymi piwami. W West Midlands do pint glass wlewa się pół na pół beczkowe mild ale oraz butelkowe brown ale, powstałą mieszankę nazywa się niezbyt wyrafinowanie brown and mild. W rejonie North West England mild ale łączy się pół na pół z bitterem i powstały kupaż nazywa się mixed. Taka sama kombinacja w Norfolk nosi nazwę twos.
Aromat:
Dominacja nut słodowych na poziomie od niskiego do średniego, które mogą przybierać formę aromatów czekoladowych, orzechowych, tostowych, karmelowych i zbożowych, dopuszczalne są też lekkie nuty tostowe i palone na poziomie najwyżej niskim. Estry owocowe na poziomie najwyżej niskim. Dwuacetyl dopuszczalny na poziomie niskim lub zerowym, aromaty chmielowe dopuszczalne najwyżej na poziomie niskim.
Dominacja nut słodowych na poziomie od niskiego do średniego, które mogą przybierać formę aromatów czekoladowych, orzechowych, tostowych, karmelowych i zbożowych, dopuszczalne są też lekkie nuty tostowe i palone na poziomie najwyżej niskim. Estry owocowe na poziomie najwyżej niskim. Dwuacetyl dopuszczalny na poziomie niskim lub zerowym, aromaty chmielowe dopuszczalne najwyżej na poziomie niskim.
Smak:
Piwo ma charakter przede wszystkim słodowy, przy czym można spotkać się z szeroką gamą nut wywodzących się z zastosowanych odmian słodu: czekolada, orzechy, smaczki tostowe, karmel, toffi, słodycz, lukrecja, melasa, śliwki, rodzynki. Słodycz nie jest obowiązkowa, ciemniejsze wersje mogą być bardziej wytrawne i posiadać lekki charakter palony. Słodowość powinna być zbalansowana goryczką. Estry na poziomie niskim lub zerowym. Dwuacetyl dopuszczalny na poziomie najwyżej niskim. Aromaty chmielowe dopuszczalne najwyżej na poziomie niskim.
Piwo ma charakter przede wszystkim słodowy, przy czym można spotkać się z szeroką gamą nut wywodzących się z zastosowanych odmian słodu: czekolada, orzechy, smaczki tostowe, karmel, toffi, słodycz, lukrecja, melasa, śliwki, rodzynki. Słodycz nie jest obowiązkowa, ciemniejsze wersje mogą być bardziej wytrawne i posiadać lekki charakter palony. Słodowość powinna być zbalansowana goryczką. Estry na poziomie niskim lub zerowym. Dwuacetyl dopuszczalny na poziomie najwyżej niskim. Aromaty chmielowe dopuszczalne najwyżej na poziomie niskim.
Goryczka:
Od niskiej do średniej. Jej zadaniem jest zapewnienie balansu dla słodowości, ale nie zdominowanie jej.
Od niskiej do średniej. Jej zadaniem jest zapewnienie balansu dla słodowości, ale nie zdominowanie jej.
Wygląd:
Barwa od ciemnomiedzianej do ciemnobrązowej, choć zdarzają się nieliczne przykłady jaśniejsze, od złotych do jasnomiedzianych. Piwo zazwyczaj klarowne, choć tradycyjnie nie podlega filtracji. Piana od niskiej do średniej, w kolorze złamanej bieli do beżowej. Z powodu niskiego nagazowania, dodatku surowców niesłodowych i niskiego ekstraktu początkowego może być nietrwała.
Barwa od ciemnomiedzianej do ciemnobrązowej, choć zdarzają się nieliczne przykłady jaśniejsze, od złotych do jasnomiedzianych. Piwo zazwyczaj klarowne, choć tradycyjnie nie podlega filtracji. Piana od niskiej do średniej, w kolorze złamanej bieli do beżowej. Z powodu niskiego nagazowania, dodatku surowców niesłodowych i niskiego ekstraktu początkowego może być nietrwała.
Odczucie w ustach:
Pełnia od niskiej do średniowysokiej. Nagazowanie od niskiego do średnioniskiego. W przypadku wykorzystania słodów palonych może występować cierpkość na niskim poziomie.
Pełnia od niskiej do średniowysokiej. Nagazowanie od niskiego do średnioniskiego. W przypadku wykorzystania słodów palonych może występować cierpkość na niskim poziomie.
Surowce i technologia:
Tradycyjnie do produkcji wykorzystuje się słód mild, uzyskiwany w sposób zbliżony do słodu pale ale, jednak suszony w nieco wyższej temperaturze, co daje mu silniejszy smak i aromat. Poza nim w zasypie głównie słody monachijski, wiedeński i pilzneński. Efekt słodu mild można zduplikować, mieszając słód pale i monachijski (w proporcjach zależnych od parametrów konkretnych słodów z konkretnych słodowni). Ponadto wykorzystuje się niewielkie ilości słodów karmelowych i barwiących. Dopuszczalne wykorzystanie cukrów, nie są one jednak niezbędne. Chmielenie za pomocą odmian angielskich, choć używanych z umiarem. Fermentacja drożdżami do piw angielskich.
Tradycyjnie do produkcji wykorzystuje się słód mild, uzyskiwany w sposób zbliżony do słodu pale ale, jednak suszony w nieco wyższej temperaturze, co daje mu silniejszy smak i aromat. Poza nim w zasypie głównie słody monachijski, wiedeński i pilzneński. Efekt słodu mild można zduplikować, mieszając słód pale i monachijski (w proporcjach zależnych od parametrów konkretnych słodów z konkretnych słodowni). Ponadto wykorzystuje się niewielkie ilości słodów karmelowych i barwiących. Dopuszczalne wykorzystanie cukrów, nie są one jednak niezbędne. Chmielenie za pomocą odmian angielskich, choć używanych z umiarem. Fermentacja drożdżami do piw angielskich.
Przykłady komercyjne:
Moorhouse "Black Cat", Adnams "Gunhill", St Peters "Mild", Dark Star "Victorian Ruby Mild", Pracownia Piwa "Dżok", Profesja "Listonosz", Jan Olbracht "Poseł z Albionu".
Moorhouse "Black Cat", Adnams "Gunhill", St Peters "Mild", Dark Star "Victorian Ruby Mild", Pracownia Piwa "Dżok", Profesja "Listonosz", Jan Olbracht "Poseł z Albionu".
Bibliografia:
- http://www.bjcp.org/style/2015/13/13A/dark-mild/
- https://en.wikipedia.org/wiki/Mild_ale
- http://www.bjcp.org/style/2015/13/13A/dark-mild/
- https://en.wikipedia.org/wiki/Mild_ale
10-13°C nonic pint glass
Tabela natężeń:
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)
| AROMAT | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Chmielowość | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Słodowość | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Estry owocowe | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Paloność | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Karmelowość | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Diacetyl | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| SMAK | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Chmielowość | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Słodowość | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚪ |
| Owocowe estry | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Paloność | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Karmelowość | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Diacetyl | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| WYGLĄD | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Obfitość piany | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Trwałość piany | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| Poziom zmętnienia | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| GORYCZKA | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Natężenie | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ |
| ODCZUCIE W USTACH | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Pełnia | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚫ | ⚪ |
| Nasycenie | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Rozgrzewanie alkoholowe | ⚪ | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
| Cierpkość | ⚫ | ⚫ | ⚪ | ⚪ | ⚪ | ⚪ |
Latest posts by Piotr Kucharski (see all)
- Bière de garde - 13 czerwca 2019
- Koźlak wiosenny holenderski (lentebok) - 15 października 2018
- Old ale - 4 października 2018
