Opis stylu

Belgian dark strong ale (quadrupel)

UWAGA! Wiele opisów stylów jest obecnie w fazie redakcji. W przypadku znalezienia jakichkolwiek błędów prosimy o komentarz lub @ do autora: Przemysław Szczepańczyk
 
 
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 20-26°Blg
Ekstrakt końcowy: 3-6°Blg
Zawartość alkoholu: 9-12% obj.
Goryczka: 20-35 IBU
Barwa: 30-50°EBC
           


Jeden z najmocniejszych z tradycyjnych belgijskich stylów piwa (por. tripel). Na jego niezwykle złożony bukiet składają się aromaty pochodzące zarówno ze specjalnych słodów, jak i z fermentacji przy użyciu belgijskich drożdży.


Wyróżniki stylu:
Bardzo mocne, bardzo złożone, bogate, słodowo-korzenne, owocowo-likierowe, ciemne belgijskie piwo. Bardziej ekstraktywny i mocniejszy niż dubbel. Od barley wine różni się głównie bardziej złożonym profilem fermentacji i wyższą wytrawnością.


Historia:
Mocne, ciemne, belgijskie piwa istnieją tak długo, jak warzenie piwa w Belgii. Podobnie jak inne style kojarzone w pierwszej kolejności z klasztorami trapistów, piwo to swój renesans przeżyło po Rewolucji Belgijskiej w roku 1830. Natomiast nazwa quadrupel została użyta po raz pierwszy przez browar La Trappe w roku 1991 i przyjęła się głównie w USA.


Aromat:
Bardzo złożony i intensywny aromat, łączący wysoki poziom głębokiej chlebowej, karmelowej, melasowej słodowości ze średnio wysokim do wysokiego poziomem owocowych estrów o charakterze rodzynek, suszonych śliwek, wiśni, daktyli, fig lub mirabelek. Estry bananowe mogą występować na poziomie najwyżej średnioniskim. Na drugim planie wyczuwalne powinny być aromaty alkoholowe: likierowe, rumowe, kwiatowe, różane, nigdy rozpuszczalnikowe, ostre. Na podobnym poziomie intensywności powinny być wyczuwalne aromaty fenolowe o charakterze czerwonego pieprzu, wanilii, rzadziej goździków. Obie te cechy (alkohole i fenole) powinny być wyczuwalne na poziomie średnim. Dopuszczalny najwyżej niski poziom wyczuwalnego chmielu pochodzącego z kontynentalnej Europy lub Wysp Brytyjskich. Bukiet mogą uzupełniać niskie aromaty czekoladowe, ale piwo nigdy nie powinno mieć palonego charakteru. Niedopuszczalne są aromaty siarkowe, diacetyl oraz aromaty pochodzące z utlenienia inne niż kojarzące się z sherry lub porto, które mogą występować na poziomie najwyżej niskim.


Smak:
Podobnie jak w przypadku aromatu, w smaku dominuje złożony mariaż nut słodowych i owocowych estrów, wzbogacony nutami szlachetnych alkoholi i przyprawowych fenoli. Wszystkie komentarze na temat aromatu w równej mierze odnoszą się do smaku. W osiągnięciu dobrego balansu pomiędzy słodyczą a goryczą istotną rolę odgrywa alkohol i wysoki poziom odfermentowania. Piwo nie powinno być słodkie, a wytrawne do półsłodkiego. Posmak - kojarzący się z pralinami, koniakiem, rumem, winem likierowym lub ciemnymi, suchymi owocami - powinien utrzymywać się długo po przełknięciu piwa.


Goryczka:
Średnioniska do średniej, alkoholowo-chmielowa.


Wygląd:
Barwa ciemnoczerwona do brązowej z rubinowymi refleksami. Klarowne. O lepkości piwa świadczy to, jak klei się do ścian szkła degustacyjnego. Piana biała do beżowej, drobna, zwarta, obfita, trwała.


Odczucie w ustach:
Pełnia średnia do średniowysokiej, zdradliwa, ponieważ piwo może wydawać się przez to słabsze niż jest w rzeczywistości. Aksamitna tekstura. Lepkie, ale nigdy syropowate, powinno być zaskakująco łatwo pijalne jak na swój ekstrakt i moc. Wysoko odfermentowane. Rozgrzewanie alkoholowe powinno być wyczuwalne na poziomie średnim do średniowysokiego.


Surowce i technologia:
Zasyp najczęściej jest mało złożony i składa się z jednego jasnego słodu bazowego (pale ale lub pilzneński) z dodatkiem kandyzowanego cukru dla zwiększenia stopnia odfermentowania oraz wzbogacenia profilu estrowego. Często dodaje się specjalne, ciemne słody karmelowe, jednak należy z tym uważać, ponieważ mogą negatywnie wpłynąć na poziom odfermentowania oraz zwiększyć słodycz lub kwasowość ponad pożądany poziom. Cukier kandyzowany można zastąpić cukrem rafinowanym, muscovado, demerarą lub melasą. Najistotniejszą rolę grają w tym piwie specjalne belgijskie drożdże, pozwalające na uzyskanie bogatego, złożonego profilu estrowo-alkoholowo-fenolowego.


Przykłady komercyjne:
Achel "Extra Brune", Chimay "Grande Réserve", Gouden Carolus "Grand Cru of the Emperor", Rochefort "8 & 10", St. Bernardus "Abt 12", Westvleteren "12", La Trappe "Quadrupel"


  12-14°C      Ozdobny kielich, goblet, szkło degustacyjne

Tabela natężeń:
(0 - brak, 1 - niski, 2 - średnioniski, 3 - średni, 4 - średniowysoki, 5 - wysoki)

AROMAT012345
Chmielowość
Słodowość
Estry owocowe
Fenole
Alkoholowość
Karmelowość
       
SMAK012345
Chmielowość
Słodowość
Owocowe estry
Fenole
Alkoholowość
Karmelowość
       
WYGLĄD012345
Obfitość piany
Trwałość piany
Poziom zmętnienia
       
GORYCZKA012345
Natężenie
       
ODCZUCIE W USTACH012345
Pełnia
Nasycenie
Rozgrzewanie alkoholowe

Przemysław Szczepańczyk
Latest posts by Przemysław Szczepańczyk (see all)

3 thoughts on - Belgian dark strong ale (quadrupel)

  • Proszę o poprawę koloru barwy (żeby nie było bursztynu).

    Dziwne, sprawdzałem ten styl, ale nic nie napisałem, musiałem przez przypadek nie zapisać komentarza (jak jest ok, to też piszę).

    Zastanawia mnie, jak osiagnąc barwę tego piwa tylko przy użyciu cukru kandyzowanego. Wydaje mi się, że ten nie jest aż tak ciemny.

  • Zrobione. Co do koloru, to chyba dodają tylko ciemne słody karmelowe i ciemne cukry. Karmelem chyba nie barwią. W każdym razie nie kojarzę, żeby ktoś się do tego przyznał.

LEAVE A COMMENT